|
453
“Ongeloof”
Meer woorden zijn er niet nodig. Ongeloof. Waar ik amper
twee weken geleden nog verhaalde over het feit dat we er
weer bijna waren en dat het voetballend steeds beter
ging, ligt er nu een zeer bittere pil zwaar op de maag.
Blij dat de play-offs waren gehaald en even blij dat
niet MVV de volgende tegenstander werd al was het enkel
maar vanwege al die valse sentimenten die dan zouden
gaan opspelen. Almere City, de nummer zoveel van de JL.
Dat was een makkelijk te nemen horde en dan zouden we
daarna wel zien. In mijn agenda stonden de donderdagen
en zondagen alvast geblokt. Geen afspraken en lekker
genieten van ons Roda. Want het ging toch uitstekend de
laatste weken.
Bluf, pure bluf. De eerste wedstrijd werd met een
niemandsdalletje over de streep getrokken. Ogen gericht
op de eerste echte finale in onze eigen
voetbalkathedraal. Het gekke is dat het in die wedstrijd
voor de eerste keer echt werkelijk om iets ging:
lijfsbehoud. Daar waar voorheen nog gezegd kon worden
van “jammer en volgende week beter” was het nu
over en uit. Jammer en volgende jaar beter. Nee ook
niet. We zijn gedegradeerd…
G E D E G R A D E E R D
Schuldigen aanwijzen, de schuldvraag ergens neerleggen,
de schuldigen straffen? Heeft dat zin? We weten allemaal
waarom we niet daar staan waar we wilden staan.
Jarenlang mismanagement, verkeerde beslissingen op het
verkeerde moment, paniekvoetbal, roeien met de riemen
die je hebt. Noem het maar op. Wat het randgebeuren ook
is, er zijn er maar enkelen die de ommekeer hadden
kunnen bewerkstelligen. Een selectie en staf die op het
veld konden laten zien dat zij er vol voor wilden gaan.
Dat vlammetje is even aangewakkerd en meteen gedoofd
toen alle contracten werden opgezegd. Weer een daad van
paniekvoetbal? De realiteit van het onzekere.
Broodspelers die elders wel weer employment zullen
vinden… jobhoppers van de ene naar de andere broodheer.
Vroeger werden dat huurlingen genoemd en dat is wat onze
club ook was: een samenraapsel van huurlingen voor een
(half) jaar.
De
media roemen spelers Schahin, Gustafson en Avdijaj als
de grote helden van het elftal. Om maar meteen met de
deur in huis te vallen: Schahin vergeef ik zijn
vingertje niet. Hij heeft in zijn jaren bij Roda zeer
ondermaats gepresteerd en nooit terugbetaald dat hij
tijdens zijn jaar van blessure mocht blijven hopen.
Gustafson is een man van momenten die vaak verongelijkt
gele kaarten pakt. Avdijaj is evenzo een showman die het
publiek weet te bespelen, maar zwaar door het ijs is
gezakt op het moment van erop of eronder. Mijn echte
helden zijn mannen als Bangaard en Ndenge, die er
stonden, die geprobeerd hebben te voetballen. Die zich
ontwikkeld hebben, waar anderen stil stonden. Geen
sierlijke raspaarden, maar wel werkpaarden zoals we ze
in Kerkrade graag zien. Helaas krijgen zij nu te weinig
de grandeur.
Hoe het ook zij… we zijn er niet meer bij. We hoeven
niet naar Sittard en mogen naar Maastricht, Enschede en
Nijmegen. Voorwaar geen makkelijke opdracht. Ik voorspel
zeer moeilijke jaren voor de supporter. Reken maar niet
te snel op succes. De bodem is weggeslagen en de club is
in onbalans. Roepen om een volgende suikeroom is uit den
boze. Wat ooit is ingezet om de club gezond te maken
moet nu wederom van stal worden gehaald. De oude
documenten dienen afgestoft, opnieuw gelezen en aan de
huidige omstandigheden worden aangepast. Wie dat gaat
doen? Ik weet het niet. Velen zullen dit zinkende schip
verlaten en de reddingboten zullen overvol zijn van snel
wegroeiende individuen zonder ruggengraat en clubhart.
De enige reddingboei ligt bij de supporter die zijn club
wederom ziet teloor gaan. Na de Sporting Limburg-affaire
en de eerste directe degradatie van vier jaar terug is
dan nu de echte mokerslag uitgedeeld.
Ongeloof en de tijd zal leren of deze mokerslag ook de
knock down betekent.
’t
Lempsje
Reacties kunt u sturen: vocer1960@hotmail.com
Twitter: http://twitter.com/Lempsje
Website/webblog: http://lempsje.tumblr.com
Ook te volgen via Facebook
|
